Kalem ...

Aşk tedavi edilemez. Sakat bir ruh halidir ve insanlar ağızları “hayatlarında huzur istediklerini” söylerken yaygın kanının aksine hep dengeyi bozacak ağırlık merkezlerinde durmanın peşindedirler.

Hatta belki de “huzur” türümüze özgü bir becerinin getirisi olarak hayal edip, var kabul ettiğimiz, mağaranın gölgesine düşmüş nesnesiz bir gölgedir. Nur içinde yat Eflatun…

Manyakçadır aşk. Herkesin her an yaşayamayacağı bir duygu yoğunlaşması olduğu için de kıymetli ve aranandır. Öyle övmek falan derdinde değilim. Zira bendeniz işin içindeki hormonlara fena halde rol düştüğüne inanırım. Biriyle sevişmek istemektir aşk biraz da… Ama sürekli ve hep onunla sevişmek isteme hali gibidir. O geçince aşk da biter. Kısa ve net. Kimseyi ikna edecek değilim. İsteyen istediği masala inanabilir.

Ama bazı aşklar vardır, öyle içten ve güzellikle anlatılırlar ki, bu sürekli sevişmek isteme halini yüceltip yere göğe sığdıramamayı bile mazur görürsünüz. Bir yağlı boya resim yapar gibi anlatır bazı insanlar aşklarını. Görürsünüz, hissedersiniz hatta. İmrenmek de mümkündür. Herkes aşık olabilir ama bence herkes aşkını anlatamaz. İyi sevişmek gibidir belki bu da… Bazıları daha yeteneklidir.

Kalem’in gözlerinden etrafa yayılan ışık parçacıklarını, bir akşam güneşinin koynunda pırıldayan yakamozlar gibi o gözlerinin bakışını görmenizi isterdim. Bir insanın dünya üzerinde kaç yıl geçirdiğinin bir önemi olmadığını anlatan Yaradan’ın canlı bir sanat eseri gibiydi çocuk aşkından bahsederken. İçimizdeki hazine sandığında saklı olan duyguların, bir insan haline geldikten sonra her an ulaşılabilir ve “orada” olduğunun kanıtı gibiydi.

Bir sabah uyandığında kendisini büyümüş ve bir erkek gibi hissetmişti. Söylediği aynen buydu. Her türlü karşılığı göze almış ve çıkmıştı sevdiği kızın karşısına. “Seni benim bir erkek, senin de bir kız olduğunu fark ettiğimden beri seviyorum” demişti ona. “Dünyadaki hiçbir şeyin senden daha güzel olamayacağını düşünüyorum ve ben kendimi bile senin yanına yakıştıramıyorum aslında ama aşkım o kadar büyük ki artık içime sığmıyor” diye anlatmıştı gözlerine bakarak. “Sana defterler dolusu şiirler ve hiç vermemek üzere kaleme aldığım mektuplar yazdım. Yıllardır baktığım her yerde seni görüyorum ve senin aklımda olmadığın tek bir anım dahi geçmiyor. Sana olan özlemimi dindirebilecek hiçbir şey yok; o yüzden senden bir beklenti içinde değilim, sadece bil istedim. Ben varım ve yaşadığım sürece bir tek seni seveceğim. Dünyanın bir yerinde böyle birinin kalbinin attığını, verdiği her solukta adından izler olduğunu bil, olur mu?” Sonra gülümsemiş, arkasını dönmüş ve gitmişti.

İnce, narin bedeninin üzerinde solgun ve hatları kalemle çizilmiş kadar düzgün, masum bir yüzü, upuzun bal rengi saçları, ela gözleri vardı Rapunzel’in. Aklının ermeye başladığı zamanlardan beri annesinden babasının başka kadınlara olan aşklarını, gönül ve yatak maceralarını dinliyordu. Annesinin cümlelerine sığmayan öfkesi gözlerinden ateşler çıkarak etrafa yayılırdı adeta ve Rapunzel bir süngerin suyu emdiği gibi bu öfke hücrelerine yayılarak büyümüştü. Hep aynı rengin farklı tonlarından seçilmiş üç gardırop dolusu elbisesi ve saçları hep aynı boyda kesilmiş ve aynı şekilde örülmüş, eline alıp oynamasının yasak olduğu onlarca oyuncak bebeği olmuştu çocukken. Dik başlı ve asiydi. Kavgacıydı. Kimsenin ummadığı bir sebepten hiddetlenebiliyor, o an gözleri kararıyor ve kendine geldiğinde, o göz kararmasından sonra ne yapmış olduğunu hatırlamıyordu bile. Etrafı ona hayran kız-erkek akranlarıyla doluydu. Bulunduğu ortamlarda hep cazibe merkezi ve gözdeydi. Fakat içi o kadar yalnızdı ki bazen sabahlara kadar bir naylon torbada saklayıp penceresinin dışına astığı bebeğiyle konuşurdu.

Sanki sırtı dikleşmiş ve yüzüne bir olgunluk gelmişti o gün Kalem’in. “Söyledim ve artık hayatta hiçbir şey zor ya da başarılmaz değil benim için”, demişti.

Umursamaz ve alaycı bir görünümün altında derin bir şaşkınlığı zar zor gizliyordu o gün Rapunzel. “Aptal çocuğun teki gelip ilan-aşk etti bugün, ezik!” demişti.

Her geçen gün daha güçlü ve kendinden emin oldu Kalem. Bıraktı zamanla görüşmelere gelmeyi. Artık kimseye ihtiyacı yoktu doğru yolu bulmak için. Kanatlarını açmış, pencereden süzülerek gözden yitip gitmişti. Sevgiyle uğurlamıştım onu.

Her geçen gün daha fazla düşünür olmuştu okulda karşısına dikilip ona ilan-ı aşk eden çocuğu Rapunzel. Ne o çocuk bir daha gelip onunla konuşabilmişti ne de o gidip o gün kibirlice gülümseyip arkasını dönüp gittiği için ondan özür dileyebilmişti. Adını öğrenmişti. Nerede oturduğunu, teneffüslerde, öğle tatillerinde neler yaptığını, hangi kitapları okuduğunu… Onu tanımak ve bir kez olsun seviliyor olmanın nasıl bir duygu olduğunu yaşayabilmek istiyordu.

Sonra bir yaz tatilinde Bodrum’da alkollü bir sürücü, doğum günü partisinden dönen dört genci 4x4’ünün altına almıştı hızla girdiği bir kavşağı alamayıp. İki çocuk hafif yarayla, birisi birkaç ortopedik ameliyat gerektiren ağır hasarla kazayı atlatmış, çocuklardan birisi ise olay yerinde hayatını kaybetmişti. Adı Kalem’di…