Boşanmalar- hamilekamile ve Hannibal

Boşanmaların ne kadar çirkinleşebileceğine dair hala kuşkusu olan var mı aramızda?

Şu aşağıdaki kısaltılmış ve bizzat blog yazarının taraflarla görüşmüş olduğu gerçek hayattan alınan öyküyü günde 3 kez tok karna öneriyorum o vakit.

Tam bir “gerçek kesit” vakası.

Ama sonunda ak sakallı dede beklemeyin zira bunlar yaşanırken insanlıktan umudunu kesmiş olabilir.

Bazı sebeplerden ötürü bu çiftle görüşme sebebimi gizli tutmak istiyorum ve bunu anlayacağınızı tahmin ediyorum.

Önce kadını görmüştüm. 2 çocuk annesi, kısa kesilmiş kahverengi saçlı, ince, orta boylu ve bakımlı görünümü olan modern bir kadındı. Yüzünde çok acı çeken insanlara özgü, onu kederlendiren hatıralarını anlatırken hemen o ana ve duyguya girmesiyle iyice belirginleşen keder çizgileri vardı.

“Biz severek evlendik” demişti. “Önceleri her şey çok güzeldi. Ama hamile kalmamla birden sanki bambaşka bir adam oldu Hannibal.” (Neden bu adama Hannibal ismini verdiğimi az buçuk tahmin ettiniz mi? )

“6 aylık hamileydim bir akşam canım nasıl kola çekti… Saat çok geç değildi. Belki on- on buçuk falan… televizyon seyrediyordu o da… işten yorgun gelir, yemeğini yer, tv karşısına geçer, ne kumandayı verir ne de benimle iki çift laf eder… tv ile konuşurdu bir tek… haberlere, dizilere, filmlere izlerken yorum yapardı, ekrandaki insanlara bazen kızıp bağırırdı, benden de çay, kahve, meyve falan isterdi…”

İşte yine böyle bir akşam hamilekamile canının kola çektiğini söylüyor ve Hannibal’dan evliliklerindeki ilk dayağını yiyordu. Ama ne dayak!

“Minaanım elindeki kumandayı bırakmadan var gücüyle sol kulağıma da isabet edecek şekilde bir vurdu… o an ölüyorum sandım… uğultular, gözüm karardı, yere düştüm… meğer kulak zarım yırtılmış. Eğer ki annesiyle babası o sırada tamamen tesadüf eseri bize uğramış olmasalar değil beni hastaneye götürmek, düştüğüm yerden bile kaldırmazdı.”

Haliyle kola istemesine neden bu kadar kızdığını merak etim ve sordum.

“Meğerse o gün üzerinde hiç para yokmuş, kredi kartıyla da bakkaldan kola alınmaz diye olmaz dedi, ben de ısrar ettim, ne var ki yabancı değil, yarın veririz dedim… demez olsaydım… sonradan bana açıklaması hamileyim diye huyum değişmesin, şımarmayayım, bugün kola isteyen yarın başka şey ister, kocasına karşı gelen günahkar bir kadın durumuna düşmeyeyim diye uyarmak maksatlı vurduğu şeklinde oldu. Zaten çok sert vurmadım dedi.”

Bu arada günah falan deyince sanmayın ki adam dindar vesaire; alakası yok. Belinde silah taşıma ruhsatı olan bir mesleği var. (Bakın bu hakkaten çok gizemli oldu, hiç tahmin edemediniz değil mi mesleğini?) Ve dini gerekliliklerini yerine getiren birisi değil.

İşte hamilekamile ilk o akşam yemiş Hannibal’in dayağını. O sırada 1 yıllık bile evli değillermiş. Ve arkası gelmiş…

“Minanım artık keyif mi aldı ne oldu bilmiyorum aradan bir hafta geçti geçmedi, daha kulağım tam düzelmemişti, bu kez de akşam yemeği yüzünden vurdu bana. Ben çalışıp eve torbalarla her türlü erzağı yığıyorum sen patlıcanı neden etli değil de zeytinyağlı yapıyorsun, üstelik tadı tuzu da yok, malzemeleri de ziyan ediyorsun diye burnumun ortasına bir yumruk attı…”

Kulağı iyileşmedi diye nezaket göstermiş, bu kez burna çalışmış. Devam ediyor;

“Sonra alışkanlık haline getirdi zaten. En ufak şeyde bağırıp çağırmaya, karşılık verecek olursam nereye denk gelirse vurmaya başladı. önceleri bir vurup bırakıyordu… zamanla birden fazla darbe, tekme, cisimle vurma, artık aklınıza ne şekilde gelirse tekme tokat tabir ettiğimiz şekilde ağzım burnum dağılana kadar dövmeye başladı.”

Tüm bu şiddet ve vahşet arasında çiftin iki çocuğu dünyaya gelmiş, zavallı çocuklar hem annelerinin karnında hem de içine doğdukları evde sürekli şiddete maruz kalmışlar. Hannibal çocuklara bir iki kez dışında pek el kaldırmamış. Aslında isabet de olmuş çünkü hamilekamile’yi dövdüğü gibi bir çocuğa saldırsa çocuğun ölmesi işten bile değil…

Neyse hastam geldi, zannetmeyin ki hikaye bu kadar, asıl sürprizi (!) sona sakladım.

-devam edecek-