Beddua ve küfür serbest !

Alalh’ın sopası yok, böyle aşktı meşkti, kelebekti derken şşrraaakkkk (!!!) diye iniverir insanın suratının ortasına şamar.

Öğlen bir telefon geldi. Numaramı doktor bir arkadaşımdan alan bir hanım, ağlamaklı bir ses tonuyla “muhakkak bugün sizinle görüşmemiz gerekiyor, ne olur yardım edin” diye ısrar edince önce neye uğradığımı şaşırdım ama birkaç ufak soruyla ve kadıncağızın telefonda tam olarak konuşamamasından durumu kavramam gecikmedi. “Tamam” dedim “buyrun gelin.”

Normalde hiç taviz yoktur “sizi muhakkak bugün görmem lazım”lara. Cerrah mıyım yoksa kbb’ci mi ne olacak hemen bugün görünce diye de arkalarından atar yaparım. Acil durumlar için telefon denen bir şey vardır.

Ama böylesi farklı.

Bir kadın bir adam ve bir erkek çocuk geldi. Çocuğu Müdananım’ın denetimli serbestliğine bırakarak önce anne ve baba girdi odaya.

İkisinin de beti benzi atmış, omuzlar çökmüş, annenin gözleri belli ki ağlamaktan kızarmış ve şiş, yorgun gibiler, uykusuz gibiler ve sanki hemen bir gece önce kıyamete tanık olmuş gibiler.

Anlattıkça öğrendim ki aslında bir yıl önce boşanmışlar ancak evlerini ayıralı henüz üç-dört ay olmuş. Salonda bekleyen tek çocukları “Pepecan” anne ve babasının ayrılığına yavaş yavaş alışsın, aniden hayatı bıçak gibi bölünmesin diye işi ağırdan almışlar. Ev içinde anne ve babanın odaları ayrılmış ve ne zaman ki karşılıklı oturup da çocuklarına durumu açıklamaya karar vermişler, Pepecan; “biliyorum siz boşandınız ya da boşanacaksınız anladım ben zaten” diyerek duruma noktayı koymuş.

Ve baba kendisine bir ev tutmuş. Etrafında halen site inşaatları devam eden, şehir merkezine biraz uzakta 18 katlı bir apartmanın 11. katında. Pepecan görünürde bu ayrılıktan çok etkilenmemiş. Cuma akşamı olunca annesi sırt çantasını yapıp hazırlıyor, babası gelip onu alıyor, Pazar akşamüzeri de anne gidip babanın evinden alıyormuş. Zaten çok uysal, sakin ve çekingen bir çocukmuş…

Bir Pazar günü Pepecan babasının oturduğu sitedeki çocukları görerek aşağıya inmek istemiş. Babası da sıkı sıkı tembihleyerek “in” demiş. Ve Pepecan inmiş…

“Buna inanamıyorum Minanım, yani böyle bir şeyin olmasını aklım almıyor. Nasıl kendimi öldürmediğimi, nasıl dayandığımı bilmiyorum, o gün neden gözümü ondan ayırdığımı, hatta nasıl inmesine izin verdiğimi, nasıl on dakikalığına duşa girdiğimi hala bilmiyorum. Yani bu olanlara bir anlam veremiyorum.”

Her ikisi de ağlıyorlardı. Baba gerçekten de yer yarılsa da içine girsem gibi bir halde; anne de belli etmemeye çalışarak ama yine de içinden kabarıp taşan öfkesinin gözlerinden alevler çıkarak etrafa saçılmasına mani olamadan.

Tüm çocukların bisikleti varmış. Pepecan da çocuklardan birinin arkasına oturarak onlara katılmış ve “keşfe gidiyoruz” diyerek hepsi siteden çıkmış. Asfaltta binmek çok basit olduğu için kumlu çakıllı alanda “pati çekelim” demişler ve biraz ilerideki inşaata gitmişler. O gün pazarmış ve etrafta inşaatın bekçisinden başka kimse yokmuş…

Arkadaşlar benim gerçekten yüreğim şişti, duygularım ağrıdı şu saate kadar. Sonrasını tahmin ettiğinizi sanıyorum ama bir ara bağlayacağım, şimdilik müsaade…