Pazartesi

Sizinle geçenlerde Rapunzel’in bana yazdığı mektubu paylaşmıştım. Az önce gelen hastamla birlikte devamını da yazmaya karar verdim. Az önce gelen hastamın esas itibariyle Rapunzel’le ya da onun içinde geçtiği öyküyle ilgisi yok. Sadece çağrışımlar… çağrışımlar…

Az önceki hastam biraz erotomani gibi görünen bir karşılıksız aşka düşmüş durumda. Bu tamamen benim yorumum. O “patronunun aslında içten içe onu beğendiğine, hatta zaman zaman karısı ile kendisi arasında yoğun vicdani hesaplaşmalara giriştiği bir aşk bunalımına girdiğine inanıyor.” Erotomani tam da bu demek işte. Ünlü ya da kendisinden üstün pozisyonda birinin kendisine aşık olduğuna inanmak. Ama bazen iş yerinden öyle enstantaneler anlatıyor ki, sosyal beceri eksikliği olan ve biraz içedönük bir patronun pekala bu hastamın anlattığı türde bir duygusal gel-git arasında kaldığına da inanılabilir. Yani hastamın yerinde ben olsam muhakkak inanırdım. Ben çoğu insanın zorlanacağı konularda bile hızla inanabilen biriyimdir. Her neyse bu hikayeyi belki sonra anlatırım. Şimdi bana pek keyifli gelmiyor.

Rapunzel’le çağrışım yapan neydi derseniz, anlatayım…

İki yıl önceydi. İçe kapanıklık, dikkat dağınıklığı (daha önce anlattığım türde ailenin hüsnü kuruntusu olarak değil, gerçekten bir dikkat ve konsantrasyon becerisi kaybı), geceleri uyuyamama ve arkadaş edinememe şikayetleriyle 15-16 yaşlarında ergen bir erkek hasta getirilmişti annesi tarafından. Aklı başında ve olgun bir çocuktu. Annesi görüşmeler sırasında dışarıda beklerdi. O da içeride sakin, terbiyeli, biraz “benim burada ne işim var” der gibi bakarak sorularıma cevap verirdi. Dış dünyayla o kadar ilgisiz ve olan bitenden kendini o kadar soyutlamış görünüyordu ki, derhal onu “oraya”, görüşme odasına getirmem (!) gerekiyordu. Elimdeki kağıtlara onunla ilgili notlar alıyormuş gibi yaparak, “Mastürbasyon yapıyor musun?” diye sordum.

Suratını görmeniz gerekirdi. Ama artık odadaydı. Cevabı konusunda ısrarcı olmadım. Ona sadece, “bütün insanlar, hatta yapmadığını söyleyenler de dahil mastürbasyon yaparlar Kalem” dedim. Konuyu değiştirdim.

Artık ilgisi ve dikkati, istediğim her şeyi orada, odada bizimle birlikteydi. Ne kadar içine kapanık ve asosyal olursa olsun her erkeğin, hele de ergenlik dönemindeki bir erkeğin kayıtsız kalmasına imkan olmayan bir konudur bu. Utandırmamaya gayret ederek, özendirici olmaktan kaçınmak gerekir. Zor bir denge. Meslek sırrı. Her şeyi de anlatacak değilim!

Neyse efendim, ayrıntıyla sizi boğmayalım, gel zaman git zaman bizim utangaç, pısırık Kalem bir dillendi, bir açıldı ki görmeyin gitsin. Ve tüm o kasvetin altından ne çıktı biliyor musunuz? Aşk. Evet kendisi 6. sınıftan beri yan sınıftaki okulun en güzel kızına deliler gibi aşıktı. İlk aşk… İlk kalp ağrısı… Ona üç yıldır hiç açılmamıştı. Hatta kızcağız bizimkinin ismini bile daha o sene bir öğretmen yokluğunda sınıflar bazı derslerde mecburen birleştirilince öğrenmiş. Ama Kalem, kızın onun ismini hatırlayıp hatırlamadığından bile emin değildi.

Bana onu anlatırdı bazen. Sanırdınız ölmüş cennete gitmiş de bana orayı tarif ediyor… Kendinden geçerdi adeta. Ona hiçbir zaman vermeyeceği şiirler, mektuplar yazar, karakalem kızın uzun saçlarını çizer, romantik ve hülyalı dolanırdı ortalıkta. Bazı ikna edici (!) yöntemlerle hiç değilse derslerine tekrar çalışmasını sağlayabilmiş, tek tük ve yüzeysel de olsa çevresindeki bazı çocuklarla adına arkadaşlık demeye bin şahit isteyen ancak Kalem için oldukça cüretkar bazı ilişkilere adım attırabilmiştim. Uyumlu ve söz dinleyen bir çocuktu. Ve ben onun dünyada kimseye anlatmadığı tek sırrına ortaktım. Eh benim de havamdan geçilmiyordu (!) J

Bir yıla yakın bir sürenin sonunda bizimki yine kızı anlatırken öyle bir detaydan bahsetti ki, bunu daha önce duyduğuma yemin edebilirdim. Biraz daha sordum, ayrıntı istedim. Okulunun adını, kızın adını (kızın adı ona ait en büyük mahremdi ve hayatta kimseye söylemiyordu, “o” diyordu sadece- olan biteni biraz daha teferruatlı sordum. Ve anlattıkça emin oldum.

Kalem’in sular seller gibi aşık olduğu okulun en güzel kızı, bana annesi ve babasının boşanmasının ardından, yoğun öfkesi nedeniyle getirilen ve aşırı kontrolcü bir annenin gölgesinde güneşe hasret kalarak solgun ve küskün büyüyen Rapunzel’den başkası değildi. O sırada hem Kalem’i hem de Rapunzel’i birkaç ayda bir düzenli olarak görmeye devam ediyordum. İkisi de birbirinin buraya, bana geldiğinden bihaberdi. Meslek etiği ve insani duyarlılığım elimde, külahımı önüme koymuş ve öylece kalmıştım.

-devam edecek.