Boşanmalar - hamilekamile

“Artık neden sonuç bağlantısı kuramaz olmuştum Minanım. Ne yaparsam kızacağını ne yapmazsam öfkeden gözlerinin döneceğini bilemiyordum. Öyle günler oluyordu ki, sabah uyandığında benden önce gözlerini açtı diye evde terör estirebiliyor ya da gece rüyasında gördüğü bir şeyden ötürü uyanıp hepimizi salona toplayıp tv izleyeceğiz diye tutturabiliyordu. Çocuklar daha küçük, uykulu uykulu korkudan titreyerek geceliğimin altına saklanmaya çalışıyorlar, ben sakin kalmak için çırpınıyorum… nasıl anlatsam, hangi birini söylesem ki size şimdi… “

O zamanlar şimdiye göre mesleki deneyimim daha azdı. Anlattıklarından dehşete kapılmıştım. Bıraksalar saatlerce bu hikayeyi dinleyebilirdim ama öğrenmem gereken konular vardı o yüzden araya girmek zorunda kalıyordum:

“Kaç yıl evli kaldınız?”

“12”

“12 yıl boyunca bunca şiddet, hakaret ve korkuya katlanmanıza değecek ne vardı Hannibal’da?”

Bunu sormak zorundaydım.

“Haklısınız. Aslında artık kimseye bunları anlatmak istemiyorum çünkü ister istemez neden boşanmadın bu adamdan tepkileri geliyor ve ben buna verecek bir cevap bulmakta zorlanıyorum.”

“Siz boşanmak istiyor musunuz?”

“Artık istiyorum ve dava açtım. Ama geriye dönük 12 yıl boyunca yaşadıklarımı anlatmam gerektikçe sanki tüm olanları ben değil de başkası yaşamış gibi uzaktan bakıyorum evliliğime. Sanki kimse bana inanmayacak ve kusurlu ben olacakmışım gibi geliyor. 3 aydır ailemin yanındayım. Hala nereye aitim, bu geçici bir ferahlama mı yoksa rüya mı ya da acaba o yaşananlar mı rüyaydı bazen ayırt edemiyorum.”

Şimdiiii…. Buraya kadar şiddet mağduru, bir sebepten evliliğini devam ettirmek zorunda kalmış, yaşadığı travmaların izlerini üzerinden atamamış yine de aklı başında konuşup davranabilen bir kadıncağız var değil mi karşımızda?

Az durun o vakit.

“Aileniz olan biteni biliyor muydu?”

“Beş oluyorsa birini söylüyordum. Hele o hastanede yattığım zamanları falan hiç bilmezler.”

“Kulak zarınız yırtıldığındaki mi?”

“Hayır, onu da bilmiyorlar gerçi ama birkaç kez hastaneye kaldırıldım. Mesela bir kış günü çocukları okula gönderdim. O da rapor mu almıştı artık ne olduysa evdeydi o gün. Evin işleri var, o tv izlerken ben de ses çıkarmadan odaları topluyorum. Yanıma gel birlikte izleyelim diye ısrar etti. İş var falan dedim dinlemedi. Neyse gittim oturdum. Şu hani sabahları Müge Anlı’nın bir programı vardı, evden kaçanlar, kaybolanlar falan. Bak bu kadınlara da yat kalk haline şükret, seni götürüp heriflere peşkeş çekmiyorum, uyutup böbreğini, dalağını mafyaya satmıyorum, otur izle de kıymetimi bil dedi. O an kanım dondu. Sanki o öyle söyleyince yapacakmış gibi hissettim. Ağlamaya başladım. Birden kızdı. Çünkü o sırada evlenmeden önceki aşığına kaçmış bir kadından bahsediyorlardı. Başkasıyla evlenmiş ama üç çocuğunun ikisi aşığındanmış, şimdi kadın kayıpmış falan filan… Tutturdu bu sefer senin benden önce sevgilin vardı o geldi aklına ondan ağlıyorsun diye. Savuşturdum. Bu sefer de beş on dakika sonra demesin mi bu çocuklar benden mi diye? Evden dışarı bile çıkmıyordum saçmalama dedim. Neyse yine durdu. Sonra tv’deki kadınlara küfretmeye başladı. Ama nasıl küfretmek… Bütün kadınları Dünya Kadınlar Günü kutlaması diye kapalı spor salonuna dolduracaksın sonra iki kapısında 15’er kiloluk bomba patlatacaksın, geriye kemikleri bile kalmayacak diye bağırmaya başladı.”

Hatırlar mısın sevgili okuyucu daha önce evlilikte şiddetten bahsederken zamanla bu çiftlerin tencere-kapak haline gelişlerinden bahsetmiştim. Farklı bir bilinç dışı mekanizmanın zaman içinde devreye girerek şiddetin giderek bir ilişki biçimi haline gelmesi vaziyetleri… Uğradığı şiddet kadını karakter tahribatına sürüklüyor ve mantıklı düşünme melekelerini bozuyor. Çünkü aksi halde giderek zıvanadan çıkan böyle bir adamın karşısında ona cevap vermeyip susmasını beklemek ya da gidip yemek falan yapmak gerekirdi. Aslında çoktan ondan kaçıp kurtulmak gerekirdi ya neyse…

Bunun yerine “iyi de o kadını istemeden zorla sevmediği biriyle evlendirmişler, kadın da unutamadı demek ki eski sevgilisini” diyecek kadar devreler yandıysa “vay sen bana o ..rospuyu mu savunuyorsun” diye saldırtır kendine.

“Minaanım kendini kaybetti. Aklınıza gelebilecek her yerime neresiyle denk gelirse vurmaya başladı önce. Ne kadar sürdü bilmiyorum. Vücudumda darbe almayan bir yer kalmadı. Uyuştum sonra, hissetmez oldum, galiba bayılmak üzereydim ki sen bayılma numarası yapıp elimden kurtulabilir misin ..rospu diyip saçlarımdan kavradı, o zamanlar uzundu saçlarım, kestirmeme izin vermezdi, beni kalorifer peteğinin önüne sürükledi. Arası oluklu peteklerden. İşte son hatırladığım beyaz demirlerin üzerinde gördüğüm kanım ve yüzümden dağılan parçalardı. Kafamı kaç kez öldüresiye o peteğe geçirdi bilmiyorum. Günler sonra hastanede alçılar ve sargılar içinde gözlerimi açtım.”

İnanılır gibi değil öyle mi? Peki bir de şunu dinleyin:

“Her zaman öyle bir adam değildi. Allah var yukarıda her gün elleri kolları dolu gelirdi eve, buzdolabımız her zaman ağzına kadar dolu olurdu. Bizi kimseye muhtaç etmedi. Bazen öyle pişman olurdu ki yaptıklarından banyoda bana sarılır, saatlerce affet beni diye ağlar, beni soyar, yıkar, saçlarımı tarar, üzerimi giydirirdi. 12 yıl boyunca hiç kuaföre gitmedim. Boyamı alır, kendisi boyar, keserdi saçlarımı. Dünyadaki en güzel kadın sensin derdi. Yuvamız dağılmasın, mutluğumuz bozulmasın, senin saflığın temizliğin daim olsun diye yapıyorum böyle derdi. Her gün sokaklarda neler görüyorum, sen de öyle olma diye…”

“Onu hala seviyor musunuz” diye sordum.

“Çok canımı yaktı benim” diye cevap verdi. “Sevmiyorum.”

“Peki neden?” diye sordum. Neden 12 yıl katlandınız buna?”

Gülümsedi. Ön dişlerinde kırık vardı. Birden daha kadınsı ve mahcup bir havaya büründü. Ne diyecek acaba diye merak ederken neresinden çıktığını anlayamadığım bir cümle geldi:

“Çünkü çok yakışıklıydı.”

Kıssadan hisse: Şiddet zekada gerilemeye yol açar.